مبلغی که طرفین قرارداد پیش از وقوع خسارت ناشی از عدم اجرای قرارداد یا  تاخیر اجرای آن به موجب توافق تعیین می کنند، خواه ضمن همان قرارداد اصلی  باشد خواه به موجب موافقت مستقل؛ ولی در این صورت باید پیش از بروز تخلف  متعهد از تعهد باشد. ماهیت وجه التزام، ماهیت خسارت است؛ خسارتی که به  توافق طرفین از قبل معین شده است. به همین جهت، جمیع بین اخذ خسارت، تعهد  را هم انجام دهد. ) ذیل تبصره دوم ماده ٣۴ قانون ثبت ) وجه التزام را شرط  جزایی و شرط جزا نیز گویند. ولی این شرط همیشه ضمن عقد نیست. حقوق دانان  معاصر اعراب آن را تعویض اتفّاقی گویند که تعبیر نارسایی است.

سندی که موضوع اصلی آن بیان مبلغ وجه باشد، آن مبلغ را وجه سند ( یعنی وجه مذکور در سند ) گویند.

وقف بر مصارف و جهات عمومی را گویند، مانند وقف دانشگاه و یا آثار نویسندگان و هنرمندان.

عقدی است که به موجب آن، مالک، عین مال معینی از اموال خود را از نقل و  انتقال مصون کرده ( حبس می کند ) و منافع آن را در اختیار شخص یا اشخاصی یا  مصرف معیّن می گذارد ( ماده ۵۵ قانون مدنی ) . اگر وقف کننده متولّی هم  باشد اقباض خود به خود حاصل است و حاجت به عمل دیگری ندارد.

وقفی که اختصاص به افراد محصور داشته باشد مانند وقف نسل بعد از نسل بر اولادان واقف.

عمل متعهد بر طبق تعهد را گویند. ( اوفو بالعقود )

بیع شرط که بایع حق استرداد مورد معامله را با ردّ ثمن و بهره آن به مشتری دارد. این اصطلاح در فقه عامه استعمال می شود.

مامور کردن شخصی یا اشخاصی در طی وصیت برای انجام کارها و تصرفات معینی نسبت به بعد از فوت وصیت کننده ( ماده ٨٢۶ قانون مدنی )

عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می سپارد برای اینکه  آن را مجّاناً نگهداری نماید. ودیعه گذار را مودع و ودیعه گر را مستودع یا  امین می گویند. ( ماده ۶٠٧ قانون مدنی )

در لغت چگونگی اشیا و امور است. در اصطلاحات فقه و حقوق مدنی، بیان  خصوصیات مورد معامله در حین مذاگره عقد و قبل از انعقاد آن را گویند.