قرض گیرنده را گویند.

کسی که اقرار می کند.

یعنی اینکه کسی عاقله کسی دیگر قرار داده شود.

به معنی گرفته شده و اخذ شده و قبض شده است در اصطلاحات ذیل بکار رفته است :

١- مقبوض بسوم :     مثل اینکه شخصی مشتری حین مذاکره خرید، مبیع را از بایع بگیرد و در آن دقّت کند تا اگر پسندد بخرد.

٢- مقبوض به عقد غیر نافذ :     یعنی مال موضوع عقد غیر نافذ ( مانند بیع مُکره ) که از دست مالک آن  خارج شده و به دست طرف عقد افتاده باشد؛ چون غیر نافذ بودن عقد مکره و  اعتبار قصد انشای طرفین فی الجمله مجوز تصرف طرف مکره ( به فتح راء ) در  مال او نیست. لذا به استناد ماده ٣٠٨ قانون مدنی به عقد غیرنافذ هم موجب  ضمان است.

٣- مقبوض یه عقد فاسد :     یعنی مالی موضوع عقد فاسد، که از دست مالک آن خارج شده و به دست طرف  عقد افتاده است. این امر موجب مسئولیت قابض است خواه عقد از عقد معوض باشد  خواه از عقود غیر معوض باشد مانند هبه ی غیر معوض. ( ماده ٣۶۶ قانون مدنی )

عاقد فضولی را گویند. ( ماده ٢۶٠ قانون مدنی )

لفظی را گویند که برای یک ماهیت وضع شده و در عبارتی قرار گرفته باشد و  بدون قرینه قابل انطباق بر تمام افراد متّحدالجنس آن ماهیت باشد، مانند  ماهیت ( وجه ملزم ) در ماده ۶۵٣ قانون مدنی ( مقاسیه شود با عموم ) هرگاه  به کمک قرینه ای قابلیت انطباق بر تمام افراد متحّدالجنس آن ماهیت از بین  رفته و فقط بر محدودی از افراد متحّدالجنس آن ماهیت منطبق شود، آن را مقیّد  نامند، مانند ( عقد لازم ) در ماده ۶٧٩ قانون مدنی. در زمان ما فرق بین  عام و مطلق نهاده نمی شود و کمتر به معانی آن ها توجه می کنند. مثلا تبصره ۵  ماده ٣۴ قانون ثبت مطلق است نه عام، از این حیث که آن تبصره شامل صدور سند  انتقال اجرایی نسبت به املاک ثبت نشده، موضوع ماده ١٢ قانون ثبت هم هست یا  نه؟

حلّ این مشکل اهمیت فرق بین عام و مطلق را روشن می کند.

مشتری که معلومات و اطلاعات خاصی نسبت به مورد معامله ندارد. مثلا خیاط که  چرخ خیاطب می خرد مشتری عادی نیست ولی غیر خیاط در مورد خرید مذکور عادی  است، اگرچه علم ریاضی را خوب بداند. ( ماده ٢۴٩ قانون جزا )

در لغت به معنی موافقت و سازش و توافق است و همین معنی بدون دخل و تصرف در  نصوص قانون اسلام و فقه و سپس بی تغییر در قانون مدنی به کار رفته است.  بنابراین هر توافقی که به صورت یکی از عقود معین ( مانند بیع، رهن، اجاره و  جزء اینها )نباشد، اسم آن مصالحه و صلح است.

مشتری در بیع شرطی را خریدار شرطی می نامند.

در  اصل از فعل ماضب میل استبه معنی خواستن. در فارسی هم به مال خواسته می  گویند. در اصطلاح چیزی است که ارزش اقتصادی داشته و قابل تقویم به پول  باشد. بنابراین مالی حق تحجیر و حق شفعه و حق صاحب علامت تجاری هم مال  محسوب می شود. مال در قانون تعریف نشده است.